Verrassen deed Pedro Almodóvar niet alleen toen zijn naam opdook in de Panama Papers maar ook onlangs op het filmfestival van Cannes. Met Julieta, gebaseerd op het boek Runaway van Alice Munro, verlaat hij de absurde humor van weleer en levert in de plaats een donker drama over een vrouw die alles verliest dat haar lief is.
Een ontmoeting met de jeugdvriendin van haar dochter brengt Julieta, een vrouw van middelbare leeftijd, helemaal van streek. Ze annuleert de verhuis met haar vriend en neemt haar intrek in het appartement waar ze haar dochter twaalf jaar geleden voor het laatst zag. Hier begint ze te schrijven, wat zowel voor de kijker als voor Julieta zelf een verhelderende blik geeft op de reden waarom ze in een depressie belandde.
Ze komt tot de conclusie dat een zwaar schuldgevoel – voornamelijk over de dood van de man – haar leven lang geteisterd heeft. En ze komt tot het besef dat ze haar weggelopen dochter het schuldgevoel als een virus heeft overgedragen. Pas wanneer haar dochter haar eigen zoontje verliest, draait het verhaal toch nog uit op een verzoening tussen moeder en dochter.
Julieta wordt afwisselend gespeeld door de jongere Adriana Ugarte en de oudere Emma Suárez die behalve hun haarsnit maar weinig gelijken op elkaar. Toch is dit een doordachte keuze van Almodóvar, omdat Julieta meer dan door de tijd, getekend wordt door een stormachtig leven. Ugarte vertolkt de sexy, zelfzekere en ietwat naïeve Julieta, terwijl Suárez een gekwetste oudere vrouw speelt.
Hoewel Almodóvar met dit donkere melodrama een nieuwe weg inslaat, bevat Julieta ook enkele vertrouwde ingrediënten. Zo zijn het vooral sterke vrouwen die de belangrijkste rollen wegkapen en worden zowel Julieta’s vader als haar man met de vinger gewezen voor hun ontrouwe houding. De film draait ook voornamelijk om de relaties tussen vrouwen, ondanks het feit dat het verhaal zijn betekenis krijgt door het overlijden van Julieta’s man. Julieta hand in hand met haar kleine dochtertje en haar dementerende moeder levert dan ook een heel vertederend beeld op.
De film is zeker en vast een aanrader, maar verwacht je niet aan de luchtigheid en hilariteit waar veel van Almodóvars films – zoals zijn vorige Los Amantes Pasajeros – voor gekend staan. De film telt een vijftal sterfgevallen door onder andere verdrinking, multiple sclerose en dementie. Toch is de film erg kleurrijk, wat waarschijnlijk de verklaring is waarom je niet met een zwaar beladen gevoel de cinemazaal verlaat.
