Luisteren
Gelukkig kies ik voor mijn eerste luisterdag een dag met weinig andere verplichtingen. Ik moet de cel nog laten inspelen, en daar heb ik vandaag ruim de tijd voor. De eerste minuut van de eerste song heeft me direct te pakken en laat me niet snel meer los. Ik weet nu al dat ik ga genieten als ik aan het échte testen begin. Enkele dagen later passeren een hele resem platen de revue. Van ‘Royalty in Exile’, voor mij de beste plaat van The Scabs, speel ik gans de eerste kant, en zijn het vooral ‘Hard Times’ en ‘Lucky Star’ die de aandacht trekken. Uit ‘Coup De Grâce’ van Mink De Ville draai ik ‘Maybe Tomorrow’ en ‘You Better Move On’, allemaal nummers die er door hun echte live-gevoel uitspringen.
Op de plaat ‘Tap Root Manifest’ gaat Neil Diamond op zoek naar zijn nieuwe liefde ‘Gospel’ en dat brengt hem uiteraard in Afrika. Ik test hier twee verschillende uitvoeringen van, eerst de UNI/MCA gewone vinyl uitvoering en nadien de MCA/EMI zware vinyl. Op pareltjes als ‘Coldwater Moving’ en ‘He ain’t heavy…He’s my Brother’ brengt hij zijn voorliefde voor deze stijl van muziek meesterlijk tot uiting en de installatie neemt mij mee naar dit verre continent. Opvallend bij deze twee persingen is dat er bij beide een koortje aanwezig is, maar dat het bij de tweede veel nadrukkelijker aanwezig en verstaanbaar is. Weer eens een bewijs dat de apparatuur goed moet zijn, maar dat ook de bron altijd een doorslaggevende rol speelt. Ik ga even terug naar 180 gram met Jennifer Warnes. ‘The Well’ staat vol met pareltjes, en op de achterkant vind je ‘You Don’t Know Me’ en ‘The Nightingale’. Persingen van hoge kwaliteit voegen toch weer dat tikkeltje extra toe, dat tikkeltje meer detail, meer ruimte. Je bent als luisteraar echt deel van het moment. Van Verve Records speel ik nadien ‘Drummer Man’ met Gene Krupa, Anita O’Day en Roy Eldridge. Trompet en drum zijn zo subtiel en toch nadrukkelijk aanwezig, maar de trompet is nooit schel. Van ‘The Temptations : Best Of’ speel ik de net geen 12 minuten durende ‘Papa Was a Rolling Stone’ en ‘Master Piece’ van 13,54 minuten. Veel stage, veel detail, alle instrumenten mooi op hun plaats, kortom een master piece op deze Kuzma.
En dan één van de vele ‘Best Of’ platen van Gordon Lightfoot. Deze is duidelijk uit zijn beginjaren; het jaartal wordt zelfs niet vermeld! Wel staat er dat hij ook op tape cartridges kan besteld worden, echt eentje uit de oude doos dus. Zijn stem klinkt op ‘Early Morning Rain’ en ‘I’m Not Sayin’ nog jong en puur, weer een verdienste van de Kuzma. En nu we toch in de teletijdsmachine verzeild geraakt zijn, leg ik nog maar een oudje op. Een tittelloze plaat van Nat King Cole samen met zijn trio, bestaande uit viool, alt en trombone, klinken oud maar niet versleten; zijn stem klinkt loepzuiver tussen de instrumenten. Dan kom ik ‘Psycho Killer’ van Talking Heads tegen, een live versie van enkele van hun sterke nummers. Zowel ‘Psycho Killer’ als ‘Slippery People’ hebben veel detail, een zware maar strakke bas, de backing vocals komen nadrukkelijk naar voor en het geheel geeft je met gesloten ogen het live-effect waar je naar op zoek bent. Plaat omdraaien en ook ‘Once In a Lifetime’ klinkt door de speakers. Ook deze song geeft me het gevoel in een veel grotere kamer te zitten.
