Een andere knop die een nieuwe plaats gekregen heeft is de drive modusknop. Zoals bij de professionele modellen is de knop vervangen door een draaiwiel onder de modusknop. Via het draaiwiel kan je kiezen tussen single, continuous (low en high), quiet (waarbij de spiegel met minder geluid opklapt), mirror lock-up of afstandsbediening. Erg handig en intrinsiek een heel mooie oplossing, ware het niet dat het toch niet zo perfect geïmplementeerd is. Om ongewild verdraaien tegen te gaan heeft men een mini-knopje voorzien dat het draaiwiel ontgrendelt. Bovendien is het draaiwiel zelf vrij smal. Die twee dingen samen zorgen ervoor dat het toch wat een gefriemel is om de instelling te kiezen, zelf met mijn smalle vingers. De logica van de vergrendeling ontgaat me wat, aangezien de modusknop bovenop, die veel dikker is en makkelijker te bedienen, geen vergrendeling heeft. De vergrendeling is op zich een goed concept, maar de uitvoering kon beter.
De modusknop kennen we allemaal, ware het niet dat Nikon het volgens mij briljante idee heeft gehad om twee custom-modes toe te voegen, waar je normaal gezien maar 1 ziet. In die twee custom-modes worden alle instellingen qua belichting, focus, witbalans, … opgeslagen. Het feit dat je nu twee dergelijke geheugens hebt maakt het makkelijker om te switchen tussen verschillende situaties. Zo was ik foto’s aan het nemen op een feestje dat zich zowel binnen als buiten afspeelde. Instellingen voor binnen vastgelegd, instellingen voor buiten, en ik kon snel wisselen tussen de twee locaties, met zekerheid dat ik niks vergeten was. Erg handig.
Twee blijkt een cijfer waar Nikon vaker aan gedacht heeft. Zo is er niet 1 slot voor een SD-kaart, maar 2, waarvan je het gedrag kan instellen. Je kan kiezen voor backup, waardoor de 2e kaart steeds dezelfde info bevat als de 1e. Zo kan je een kaart gebruiken om in te lezen op je PC, en hoef je je geen zorgen te maken als je pc crasht of wat dan ook, je hebt altijd een backup in je camera zitten. Of je kan ervoor kiezen om de ene kaart te gebruiken voor de RAW-files, en de andere voor JPG. De laatste optie is om ze als 1 groot opslagmedium te beschouwen. Als de eerste kaart vol is, wordt overgeschakeld op de tweede. Handig als je een snelle kaart hebt die je eerst wil gebruiken, en daarna pas een tragere, bijvoorbeeld.
