Stereoprestaties
Muzikale stereoprestaties NAD T787 AV receiver
We vangen de testfase aan met enkele stereo tracks. De eerste is Birdy met haar single ‘Skinny Love’. Wat opvalt is de drive die de versterker vrijwel meteen neerzet. Je hoort echt dat dit een grote jongen is met twee transformers. Er lijkt bijna hoogspanning uit het toestel te komen. Het gigantische vermogen merk je bij de finesse van de stem tot de gloed in het middengebied van de piano. ‘Skinny Love’ is een heel intiem nummer en de stem is erg afhankelijk van de setup. In het hoogste segment hangt de stem los voor je en krijgt die zoveel karakter dat het lijkt alsof Birdy voor je staat te zingen. Qua begeleiding van de piano gaat het van correct tot meeslepend, opnieuw afhankelijk van de set-up en elke toets krijgt veel karakter mee. Het complete gewicht wordt neergezet in de speaker en al snel blijkt dat je qua luidsprekers aan het serieuzere werk mag denken. Zo kan de NAD T787 AV receiver een Bowers & Wilkins 800 Diamond behoorlijk aansturen. In een 5-kanaals setup kan je de fronts bi-ampen om zo nog meer vermogen naar de hoofdspeakers te sturen. Kortom, de NAD T787 AV receiver is een echt powerhouse.
Tom Odell laat zich horen met zijn grote hit ‘Another Love’. Het begint heel rustig met een knap afgelijnde stem die erg close op de micro hangt, met veel textuur. De muzikale backing is eerst ook heel rustig, waarna het tempo erin wordt gebracht en het evolueert naar een vlot popnummer. Het geheel wordt mooi afgebeeld, in de breedte buiten de speakers en tot boven de speakers. Je krijgt een erg mooie hoogtewerking en dat geeft aan hoe veilig de versterker zich voelt. Ook het oplossend vermogen is sterk aanwezig, ondersteund via een verzorgde dieptewerking. Er ontstaat een gelaagdheid met drie of vier diepteniveaus, waardoor de versterker de drum op het achterste niveau kan zetten, een volgende op het tweede niveau en de stem helemaal vooraan. Voor stereogebruik bewijst de NAD T787 AV receiver over heel wat potentie te beschikken.
Patricia Barber gooit het over een meer kunstzinnige boeg met haar album Cafe Blue, dat overloopt van de jazz nummers. Ze speelt zelf ook piano. Jazz is altijd intiem, met een meer basic speelruimte als in een jazzclub. Klank technisch zit je dus op een ander niveau dan bij popnummers. De instrumenten klinken een stuk volwassener, lijviger en staan fysiek ook meer in de ruimte met meer druk. Je kan de noten echt volgen, net als het plukken van de snaren. Alles wordt met het nodige gewicht en muzikaliteit neergezet, waardoor het wel een live performance lijkt. De stem hangt mooi in het midden met veel lucht er rond. De zoete voicing krijgt nog een extra accentje.
Een vleugje klassiek met Pergolesi die Barok muziek brengt met Barok violen. Die hebben een iets andere klank dan gewone violen. Ze dragen een meer beklijvend geluid uit. Barok violen zijn ook meer aanwezig en weken iets meer emotie los dan een gewone viool, ze zijn puntiger. We luisteren naar het nummer ‘Stabat Mater’ en de violen snijden letterlijk je zenuwbanen aan. Je wordt instant geprikkeld en dat zorgt voor een prettige emotionele beleving. Zeker wanneer twee stemmen in de lucht hangen, waarbij de ene de andere aanvult. Er ontstaat een perfecte harmonie en het klimmen naar dynamische passages en de uithalen wordt als een schilderij neergezet. Het lijkt bijna alsof je naar een volwaardige stereoversterker aan het luisteren bent.