Marantz SA-14S1 en PM-14S1 review

Rust, kracht en controle!

Als ik Claire Martin’s Black Coffee (Linn Selektions SACD) uit de luidsprekers laat knallen, zit haar stem mooi boven het diepe geluid van de basgitaar geplakt. De scheiding tussen drum, saxofoon, piano, basgitaar, de heerlijke ‘wah-wah’-klanken van de gitaar en Claire’s stem verrassen me oprecht. De decibelmeter piekt op 100 dB, maar niemand in de buurt maakt opmerkingen over het volume. Dat bewijst de aangename klank: de Marantz SA-14S1 en PM-14S1 hebben duidelijk een enorme controle over de Dynaudio C2-luidsprekers.

De kracht en de controle van de set wordt nog eens bevestigd tijdens de intro van Mahler’s 2de symfonie. Het volledige klankbeeld van het orkest wordt knap neergezet: de warme bassen van de pauken zijn te voelen tot in mijn buik, het koperwerk klinkt net niet te schel, de houtblazers staan vol in het geluidsbeeld en het zacht scherpe violenwerk komt nooit storend over. Het onderscheidend vermogen is echt knap: ik kan er bijna elk instrument uit pikken en zijn muzieklijn volgen. De individuele lijnen en verfijningen van de instrumenten vormen een indrukwekkend geheel: dit is waarvoor ik naar klassieke muziek luister!

Alleen maar euforie dus? Ja en neen. Ja, omdat ik echt nog eens van muziek kan genieten op de klassieke manier (cd-speler en versterker). Een kleine neen, omdat je kan vitten over de correctheid van de weergave van het klassieke orkest: de instrumenten zouden individueel nog correcter kunnen klinken. Maar op dit niveau is dat moeilijk en quasi onmogelijk.

Laten we zeggen dat deze Marantz set me echt wel verrast: zelfs op een laag volume worden de details nog heel duidelijk weergegeven. Ik heb de monoblokken al vaker – en met minder succes – aangesloten op mijn installatie, maar nu zorgen de Marantz SA-14S1 en PM-14S1 voor een totaal andere, maar zeer leuke en aangename luisterervaring in de testruimte. Schitterend!