Luisteren
En dat is precies de manier waarop ik de beide apparaten met elkaar heb verbonden tijdens deze test: de Pure Direct HDMI-uitgang van de UD7007 gaat rechtstreeks naar een HDMI-ingang op de SR7007, terwijl het videosignaal rechtstreeks naar het Panasonic plasmascherm gaat. Voor de gelegenheid wordt de versterker gekoppeld aan de Bowers & Wilkins MM-1 satellieten en de prachtige PV1D subwoofer. Maar daar komen we in een andere test nog op terug.
Ik begin de middag met een lekkere actiefilm, The Avengers. Al snel vergeet ik dat ik met een recensie bezig ben en kijk eigenlijk veel te lang naar deze spectaculaire film. De beeldkwaliteit van de UD7007 is in ieder geval indrukwekkend, de detaillering in de computeranimaties verbluffend en de kleuren intens. Zelfs in donkere scènes is ruim voldoende detail zichtbaar, maar dat is ongetwijfeld ook een verdienste van de Panasonic televisie. Het geluid is al even indrukwekkend, effecten vliegen in het rond, het sublaag laat de ramen rammelen en de verstaanbaarheid van de dialogen is uitstekend.
Hoog tijd om het systeem te testen op verfijning en subtiliteit. De Blu-ray van Across the Universe verdwijnt in de lade van de UD7007. Deze film is een soort musical met Beatles liedjes. Normaal gesproken voldoende om alle alarmbellen bij me af te laten gaan. Ten eerste houd ik niet van musical, en ten tweede vind ik dat je van Beatles songs af moet blijven. Maar toch wist deze integere en smaakvol gemaakte film me te raken toen ik hem een keer tijdens een demonstratie zag. Als Joe Cocker aan het begin van de film, in een cameo als zwerver, Come Together zingt, komt zijn doorleefde stem perfect tot uiting. De Marantz combo weet de drive in de muziek uitstekend vast te houden en klinkt bovendien mooi open en gedetailleerd. Gelukkig zijn de surround-effecten in de gezongen stukken subtiel gehouden, iets wat pas echt opvalt als in I Want You (She’s So Heavy) plotseling een helikopter over mijn hoofd lijkt te vliegen.
Bij het beluisteren van Amsterdam Blue van trompettist Jon Hassell (te vinden op de sountrack van de film The Million Dollar Hotel) valt op hoe goed de Marantz combinatie de uiterst minimale geluidjes op de achtergrond weet weer te geven: er slaat ergens een deur dicht en een TL-lamp zoemt zacht, maar duidelijk hoorbaar. De broeierige sfeer van het nummer wordt versterkt door het breed uitgesmeerde geluidsbeeld en de mooie ondersteuning in het laag door de PV1D subwoofer. Als ik zout op slakken zou moeten leggen dan zou het geluidsbeeld beter in de hoogte geprojecteerd mogen worden. Ook lijkt het geluid zich wat te verharden op hogere volumes, maar of dit te wijten is aan de Marantz set of aan de luidsprekers van Bowers & Wilkins is lastig te zeggen. Jammer genoeg had ik op de redactie geen andere luidsprekers tot mijn beschikking om dat nader te onderzoeken.
